Το αρχαίο απόφθεγμα «στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην» που ανήκει στον μεγάλο Αλέξανδρο δεν πρέπει να το έχουν ακούσει ποτέ οι πολιτικοί της ελληνικής κυβέρνησης.
Διότι εάν το γνώριζαν, σήμερα οι εκπαιδευτικοί μας θα ζούσαν μέρες νηνεμίας.
Αντιθέτως βρίσκονται σε απόγνωση για τα προβλήματα τους κλάδου τους ενώ όσοι επελέγησαν για να διδάξουν τη νέα σχολική χρονιά μακριά από τον τόπο της μόνιμης κατοικίας τους, βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο λόγω του ανοδικού ράλι στις τιμές των ενοικίων.
Ένας νεοδιορισμένος εκπαιδευτικός που αμείβεται με το ποσό των 750-800 ευρώ, καλείται να πληρώσει ενοίκιο που σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζει και το ποσό των 600 ευρώ.
Στις μέρες μας εκπαιδευτικοί αναγκάζονται να ζουν σε κάμπινγκ ή να κοιμούνται ακόμα και μέσα στο αυτοκίνητό τους επειδή δεν μπορούν να βρουν ένα κατάλυμα με χαμηλό ενοίκιο.
Χαρακτηριστική περίπτωση ένας άστεγος – στην κυριολεξία – δάσκαλος στη Ρόδο. Κοιμάται στο όχημά του και κάνει μπάνιο στις ντουζιέρες των παραλιών του νησιού, επειδή τα ενοίκια στο νησί είναι απλησίαστα.
Αναρωτιέμαι, μόνο εγώ βλέπω τα στραβά αυτού του τόπου;
Κι ενώ οι εκπαιδευτικοί έχουν τον πιο σημαντικό ρόλο στην παιδεία μας και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών μας, δεν έχουν τον σεβασμό της πολιτείας μας.
Επίσης, γονείς εκπαιδευτικοί καλούνται να ζήσουν έναν ολόκληρο χρόνο μακριά από την οικογένειά τους μέχρι να αποκτήσουν τα μόρια που θα τους φέρουν πάλι πίσω στο σπίτι τους.
Ζούμε στη χώρα όπου η κυβέρνηση ζει …το μύθο της.
Ήρθε η ώρα να επικρατήσει η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ για να ληφθούν άμεσα μέτρα για τους εκπαιδευτικούς.
Η κυβέρνηση υποχρεούται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να τους στηρίξει με έργα.
Η στέγαση τους εκτός της μόνιμης κατοικίας τους, πρέπει να είναι κρατική και να μην καλύπτεται από την τσέπη τους.
