ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΜΥΝΑ

Έχοντας υπόψη τις προαναφερθείσες γενικές κατευθύνσεις εθνικής εξωτερικής πολιτικής, θεωρούμε σκόπιμη την λήψη κάποιων απαιτούμενων μέτρων, τα οποία και προτείνουμε, προκειμένου να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής των εν λόγω αδρά αποτυπωμένων γενικών κατευθυντηρίων γραμμών. Συγκεκριμένα θεωρούμε ως απαραίτητα τα ακόλουθα:

Η ανακήρυξη (Declaration) της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) καθ´όλη την περίμετρο της θαλάσσιας ελληνικής επικράτειας και στα εξωτερικά όρια που προβλέπονται από το διεθνές δίκαιο όπως αυτό κατεγράφη από τον με εντολή της ΕΕ συνταχθέντα «Χάρτη της Σεβίλλης»[1]. Η τμηματική μόνο διακήρυξη και συνομολόγηση της ελληνικής ΑΟΖ με γειτονικές χώρες και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις με εύρος εξωτερικού ορίου «μειωμένης επήρειας» επιμετρημένο σε σχέση με συγκεκριμένα ελληνικά νησιά της περιοχής, αποτελεί σήμερα παράγοντα ανησυχίας και προβληματισμού. H ελληνική «γαλάζια πατρίδα», επιβάλλει την άμεση συμφωνία ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά και την ολοκλήρωση αυτής με την Αίγυπτο, πέραν του 28ου μεσημβρινού σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), όπου η Ελλάδα με το ν.2321/1995 έχει κυρώσει και ενσωματώσει την εφαρμογή του μέρους ΧΙ της σχετικής Σύμβασης στο εσωτερικό Δίκαιο. Ενδεχόμενη κοινώς αποδεκτή προσφυγή σε κάποιο κατάλληλο αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο, π.χ. στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη ή στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο Δικαίου της Θάλασσας στο Αμβούργο, μπορεί να συζητηθεί μόνο αφού η Ελλάδα έχει προηγουμένως ασκήσει πλήρως όλα της τα δικαιώματα και θα αφορούν τη χάραξη ευθειών Γραμμών Βάσης, όπως και την επέκταση του εύρους της Αιγιαλίτιδας Ζώνης (ΕΕΖ) στο μέγιστο επιτρεπτό, δηλ. στα 12νμ,, όπως άλλωστε έχουν καταλήξει και στο παρελθόν τα αρμόδια συμβούλια των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων της Ελληνικής Βουλής. Στο πλαίσιο δε της ελληνοτουρκικής διαδικασίας διαβουλεύσεων για την εξεύρεση λύσης στο ανοικτό ζήτημα στο Αιγαίο (οριοθέτηση εξωτερικού ορίου νησιωτικής Υφαλοκρηπίδας) θεωρούμε ότι ο όρος «θαλάσσιες ζώνες», είναι γενικός και δεν είναι αποδεκτός να χρησιμοποιείται από ελληνικής πλευράς προκειμένου να προσδιορίσει το πλαίσιο των εξεταζόμενων προς διευθέτηση ανοικτών ζητημάτων με την Τουρκία, υπό την έννοια ότι δύναται να ερμηνευθεί ότι εμπεριέχει και την αιγιαλίτιδα ζώνη που ο καθορισμός του εύρους της στις ακτές (ηπειρωτικές και νησιωτικές) ενός παράκτιου κράτους αποτελεί αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμα κάθε παράκτιου κράτους, και άρα και της Ελλάδας.

Επέκταση των ελληνικών εθνικών χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου εντός των ορίων που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο. Το Αιγαίο, αλλά και η Ανατολική Μεσόγειος πρέπει να αποτελέσει άμεσα και καθ´ολοκληρία γεωγραφική περιοχή άσκησης των νομίμων δικαιωμάτων που καθορίζει το Διεθνές Δίκαιο και δη το Δίκαιο της Θάλασσας για κάθε παράκτιο κράτος (εν προκειμένω) για την Ελλάδα, καθορίζοντας έτσι σαφώς το εύρος της ελληνικής επικράτειας (και τα συναφή και απορρέοντας κυριαρχικά δικαιώματα) στα όρια που καθορίζει η UNCLOS (1982), ούτως ώστε να απαντηθούν και οι φωνές εκείνες, από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, που προωθούν απαράδεκτα σενάρια συνεκμετάλλευσης και αποδοχής των «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, στο πλαίσιο ενός αμφισβητήσιμου για την αποτελεσματικότητά του επιχειρούμενου κατευνασμού του μακρόχρονου και αδιάλειπτου τουρκικού αναθεωρητισμού στην ευρύτερη περιοχή. Σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν πρέπει να δεχθεί «γκριζάρισμα» των δικαιωμάτων της που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο, από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικότερα μέχρι τις Ελληνικές νήσους του Ανατολικού Αιγαίου, στο πλαίσιο μίας κατευναστικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας. Αυτό απαιτείται να κοινοποιηθεί με κάθε μέσο σε όλους τους Συμμάχους ότι αποτελεί Κόκκινη Γραμμή για την Ελλάδα και η παραβίασή του από την Τουρκία θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες.

Μη αποδοχή του όρου «Turkaegean» και προσφυγή σε όλους τους αρμόδιους φορείς του εξωτερικού ώστε να αποπεμφθεί αυτός ο εμπορικός όρος από όλες τις διεθνείς εκθέσεις και τη διαφημιστική προβολή της Τουρκίας και των τουρκικών τουριστικών προϊόντων.

Απόλυτη απόρριψη κάθε αιτήματος ή συζήτησης περί αποστρατιωτικοποίησης των ελληνικών νήσων, ή οποιουδήποτε άλλου τμήματος της ελληνικής επικράτειας. Τα Ελληνικά νησιά δεν δικαιούνται μόνο, αλλά και οφείλουν να είναι εξοπλισμένα χωρίς καμία απομείωση της αμυντικής ισχύος των, αποτελώντας εγγύηση κατά κάθε επιβουλής εναντίον των Ελληνικών και Ευρωπαϊκών συνόρων προς Ανατολάς και Νοτιοανατολικά (της ΑΟΖ/Υφακρηπίδος της Κυπριακής Δημοκρατίας συμπεριλαμβανομένης). Η προσεκτική μελέτη της Συνθήκης της Λωζάννης και φυσικά της Συνθήκης των Παρισίων του 1947 όπως και οι γενικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου αλλά και ο Καταστατικός Χάρτης, του ΟΗΕ όπως και οι Αποφάσεις της ΓΣ/ΟΗΕ και ΣΑ/ΟΗΕ, εδραιώνουν του λόγου το αληθές υπέρ των δικαίων των θέσεων του Ελληνισμού Ελλάδος και Κύπρου.

Διακήρυξη δόγματος γενικευμένου πολέμου έναντι του παρανόμου (κατά το Αρθρο 2, παρ. 4 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ) τουρκικού “casus belli”. Η Τουρκία πρέπει να γνωρίζει επισήμως, ότι οποιαδήποτε απόπειρα επίθεσής της εναντίον της Ελλάδος, σε όσο περιορισμένη κλίμακα και αν αυτή εκδηλωθεί, θα απαντηθεί από την ελληνική πλευρά με την πλήρη ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας εναντίον της Τουρκίας στο σύνολό της. Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη ως προς αυτό, διακηρύσσοντας την αποφασιστικότητά της μέσω ειδικού ψηφίσματος της Βουλής, που θα δεσμεύει κάθε κυβέρνηση, κοινοποιώντας ταυτοχρόνως διεθνώς την πρόθεση της να πολεμήσει, εφόσον χρειαστεί, με τρόπο ρητό και ξεκάθαρο.

Ουσιαστική στήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και αναβάθμιση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου. Όσο παγιώνονται τα εγκληματικά αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο (Επτά, ατιμώρητα, εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος και Εγκλήματα πολέμου), τόσο η ελληνική στάση θα πρέπει να παραμένει προσηλωμένη στην -εθνικά και συνταγματικά επιβαλλόμενη στάση- της μη αποδοχής οποιουδήποτε τετελεσμένου. Διακηρυγμένος στόχος της ελληνικής πολιτικής στο Κυπριακό πρέπει να είναι μόνο η επανένωση του νησιού, η επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους και η αποχώρηση των Τούρκων εποίκων, με εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ τα οποία τελούν εν ισχύι. Η Ελλάδα, επαναλαμβάνουμε, είναι εγγυήτρια δύναμη της κυπριακής ανεξαρτησίας και οφείλει να συμπεριφερθεί ως τέτοια. Κάθε ενθάρρυνση πρέπει να δοθεί δε προς την Κυπριακή Δημοκρατία, ώστε η Εθνική Φρουρά να ενισχυθεί με ακόμα πιο σύγχρονα και αποτελεσματικά μέσα, σε ξηρά, αέρα και θάλασσα, ώστε σε συνδυασμό με τις ελληνικές δυνάμεις να αποτελούν μια αδιαπέραστη ασπίδα του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στήριξη και ενίσχυση του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, στο πλαίσιο της προστασίας των μειονοτήτων που παρέχουν ο ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο. Οι Έλληνες αδελφοί της ελληνικής εθνικής Μειονότητας στην Αλβανία (στην περιοχή της Βορείου Ηπείρου) πρέπει να αντιμετωπίζονται ως καθ´όλα ισότιμοι Αλβανοί πολίτες (όσοι δε έχουν και διπλή υπηκοότητα, δηλ. και ελληνική, και ως ισότιμοι Έλληνες πολίτες), να προστατεύονται από την Αλβανική Πολιτεία, πρωτογενώς, αλλά και δευτερογενώς και από την Ελληνική, όπου και αν βρίσκονται, να δικαιούνται κάθε βοήθεια, παροχή και στήριξη στο ακέραιο, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις. Η Ελλάδα πρέπει να ενισχύει τις εκπαιδευτικές δομές της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, ώστε αυτή να καλλιεργεί ενεργά την εθνική της συνείδηση και να παρέχει τη δυνατότητα στα μέλη της να μπορούν να διεκδικούν την τήρηση των μειονοτικών και άλλων συναφών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το αλβανικό κράτος πρέπει να γνωρίζει ότι τα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας πρέπει να προστατεύονται ενεργά, αφενός από το Αλβανικό κράτος, και έναντι αυτών, τα μέλη της εθνικής μειονότητας θα βρίσκουν την αμέριστη συμπαράσταση και αρωγή από την Ελλάδα.

Στήριξη και ενίσχυση των ιστορικών θεσμών και φορέων της Ορθοδοξίας στο εξωτερικό με κάθε μέσο και τρόπο. Τόσο η δισχιλιετής ελληνορθόδοξη παρουσία στην Εγγύς και τη Μέση Ανατολή και τα Ελληνορθόδοξα Πατριαρχεία, όσο και οι κατά τόπους Αρχιεπισκοπές όπου ζουν και εργάζονται Έλληνες, των οποίων ποίμνιο είναι άτομα ελληνικής καταγωγής, αλλά και άλλοι ορθόδοξης Χριστιανικής θρησκευτικής συνείδησης, για τους οποίους η Ελλάδα θα πρέπει να διατηρεί ιδιαίτερους δεσμούς και ενδιαφέρον, πρέπει να προστατεύονται και να ενισχύονται ενεργά από το ελληνικό κράτος ως ιστορικοί, διεθνείς θεματοφύλακες του Ελληνισμού και του ορθόδοξου Χριστιανισμού σε οικουμενική πλέον κλίμακα. Διαρκής αγώνας του ελληνισμού, και όλων των κρατικών μη θεσμών που τον αφορούν (π.χ. Ελληνική και Κυπραική Δημοκρατία, ελληνική διασπορά, ΜΚΟ, ιδρύματα κλπ.) σε διεθνείς θεσμούς και όργανα, π.χ. στην UNESCO, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στην ΕΕ, στον ΟΗΕ κλπ., εναντίον της καταχρηστικής πράξης της Τουρκίας για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Στο πλαίσιο αυτό θα υποστηρίξουμε σθεναρά πρωτοβουλία νομικών και άλλων εμπειρογνωμόνων για διεθνή προσφυγή σε σχέση με παραβίαση διεθνών δεσμεύσεων της Τουρκίας σε ό,τι αφορά το καθεστώς διεθνούς προστασίας, ως Μνημείου διεθνούς Κληρονομιάς.

Δυναμική παρουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα είναι από τα παλαιότερα και ιστορικότερα μέλη της ΕΕ και οφείλει να διαδραματίσει ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών που διαμορφώνουν την Ευρώπη του μέλλοντος. Σε συνεννόηση και συμπαράταξη με χώρες που ακολουθούν εθνοκεντρικές πολιτικές και σέβονται τις παραδοσιακές δυτικές αξίες, η Ελλάδα πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα για διατήρηση των εθνικών, πολιτισμικών και δημογραφικών χαρακτηριστικών των ευρωπαϊκών χωρών, όπως επίσης και της εναντίωσης στον συγκεντρωτισμό και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Ιδιαίτερη αναφορά στην προστασία των Ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, που συνιστούν αντικείμενο ειδικής αναφοράς και πρόνοιας στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, και του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής.

Προσήλωση στις ευρωατλαντικές σχέσεις, αλλά και πλουραλισμός στην εξωτερική πολιτική. Η Ελληνική Δημοκρατία αποτελεί μέρος ενός γεωστρατηγικού μπλοκ ευρωατλαντικών χωρών έναντι του οποίου έχει αναλάβει δεσμεύσεις και υποχρεώσεις σε επίπεδο διεθνών οργανισμών και ενώσεων. Εντούτοις, η Ελλάδα οφείλει να εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τα δικά της συμφέροντα και όχι αυτά ξένων δυνάμεων. Η πολυδιάστατη ελληνική εξωτερική πολιτική, και όχι η τυφλή υπαγωγή σε αποφάσεις τρίτων άνευ εθνικών ανταλλαγμάτων, αποτελεί διαχρονικό ζητούμενο.

Πολιτιστική και εκπαιδευτική διπλωματία. Η Παιδεία και ο Πολιτισμός αποτελούν τα «πυρηνικά όπλα» της Ελλάδας. Ειδικό βάρος πρέπει να δοθεί στη διάδοση και τη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας,  Γραμματείας και Ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν κοινότητες Ελλήνων, αλλά και σε πανεπιστημιακά ιδρύματα ανά τον πλανήτη. Είναι απαράδεκτο, να υπάρχουν οπουδήποτε στον κόσμο Ελληνόπουλα, ή άτομα με φιλελληνική πολιτισμική συνείδηση, για τα οποία η ελληνική πολιτεία να μην μεριμνά, ώστε αυτά να είναι στιβαροί κάτοχοι της Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού.

[1] Ο “Χάρτης της Σεβίλλης” δημιουργήθηκε όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από το Πανεπιστήμιο της Σεβίλης να απεικονίσει τις ΑΟΖ των ευρωπαϊκών κρατών με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Συνηθίζεται να αποκαλείται και “χάρτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης”. Εκπονήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και από τότε “στοιχειώνει” τους Τούρκους στρατηγικούς σχεδιαστές. Σε αυτόν καταγράφεται η σύνδεση ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ. Καθορίζονται, δηλαδή, τα μέγιστα όρια για την Ελλάδα και την Κύπρο, χρησιμοποιώντας την ακτή κάθε κατοικημένου ελληνικού νησιού –ανεξάρτητα από το μέγεθός του και την εγγύτητά του στις τουρκικές ακτές “.