Η αναλγησία του κράτους απέναντι σε έναν πατέρα που θρηνεί το παιδί του είναι όνειδος για τον ελληνικό λαό. Σε ένα ευνομούμενο κράτος, το αυτονόητο θα ήταν να του επιτραπεί να δει, να αναγνωρίσει και να αποχαιρετήσει με αξιοπρέπεια το παιδί του. Αντί γι’ αυτό, η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη κρύβονται πίσω από ψυχρά νομικίστικα προσχήματα, αναγκάζοντας τον Ντένις Ρούτσι να ριψοκινδυνεύσει τη ζωή του με την απεργία πείνας μήπως και ανταποκριθούν στο δίκαιο αίτημά του.
Η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ εκφράζει την οργή και την αγανάκτησή της: δεν μπορεί ένας πατέρας, από τα αδικοχαμένα θύματα των Τεμπών, να αιτείται το αυτονόητο εδώ και πολύ καιρό και να φτάνει σε απεργία πείνας έξω από τη Βουλή για να τον σεβαστούν. Αυτή η στάση δεν δείχνει κράτος δικαίου, αλλά συγκάλυψη. Κι η συγκάλυψη είναι δεύτερο έγκλημα πάνω στο πρώτο.
Απαιτούμε:
- Άμεση εκταφή και ταυτοποίηση με ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες.
- Τερματισμό της κρατικής αναλγησίας που προσβάλλει κάθε Έλληνα.
- Απόδοση της πλήρους αλήθειας και των ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών.
Ο πόνος ενός πατέρα δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο εξουσίας. Η αλήθεια ελευθερώνει· η συγκάλυψη σκλαβώνει έναν ολόκληρο λαό.
Η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ θα συνεχίσει να μάχεται μέχρι να υπάρξει δικαίωση. Δεν θα σωπάσουμε, δεν θα συνηθίσουμε στην αναλγησία.
