Στην Ελλάδα του 2025, κάποιοι επιλέγουν να μετρούν τις ανθρώπινες ζωές με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Πολιτικοί αρχηγοί και κόμματα επιδεικνύουν επιλεκτική ευαισθησία και “δημοκρατικά ιδεώδη” ανάλογα με τη συγκυρία και το πολιτικό κόστος.
Υπάρχουν εκείνοι που διαχωρίζουν τα εγκλήματα. Άλλο οι απώλειες στα Τέμπη, άλλο στο Μάτι, στη Μάνδρα, στη Μαρφίν. Σαν να υπάρχουν κατηγορίες πένθους και βαρύτητας του θανάτου. Άλλοι σιωπούν για τις δολοφονίες παιδιών στην Ουκρανία από ρωσικά πλήγματα, αλλά διαδηλώνουν μόνο για την Παλαιστίνη. Σαν οι πανανθρώπινες αξίες να μην έχουν καθολική ισχύ. Σαν οι ανθρώπινες ζωές να έχουν “σημαία”.
Η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ στέκεται απέναντι σε κάθε απόπειρα συμψηφισμού, πολιτικής εκμετάλλευσης ή εργαλειοποίησης του πόνου. Ο πόνος της μάνας και του πατέρα που χάνουν το παιδί τους είναι ίδιος — είτε στο Κίεβο, είτε στη Γάζα, είτε στα Τέμπη. Δεν υπάρχουν “καλά” και “κακά” θύματα.
Όμως, ήρθε η ώρα να μετράμε την ουσία και τα αποτελέσματα κάθε πολιτικής στάσης. Οι τουφεκιές στον αέρα δεν έσωσαν ποτέ κανέναν. Τα ψηφίσματα δεν φέρνουν δικαιοσύνη, αν δεν συνοδεύονται από πράξεις.
Ίσως ήρθε η ώρα η Παλαιστινιακή Αρχή, που ζητά διεθνή στήριξη, να κάνει κι εκείνη το αυτονόητο:
Να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων, να καταδικάσει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την παράνομη κατοχή του 37% του νησιού, και να τοποθετηθεί ξεκάθαρα απέναντι στους συμμάχους της Τουρκίας και στις τρομοκρατικές οργανώσεις που δολοφονούν αθώους.
Γιατί οι πάντες κρίνονται — όχι μόνο από αυτούς με τους οποίους πάνε, αλλά και από αυτούς που επιλέγουν να αφήνουν απέναντι.
Η ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ επιλέγει συνέπεια, αλήθεια και ευθύνη.
Γιατί μόνο αυτές οδηγούν στη δικαιοσύνη.
