Δήλωση της Αφροδίτης Λατινοπούλου για τον εξισλαμισμό της Ευρώπης και την επιλεκτική ευαισθησία των δικαιωματιστών

Στην Ελλάδα μας, τα πιο δημοφιλή ονόματα, παραμένουν Χριστιανικά. Γιώργος, Ιωάννης, Κωνσταντίνος, Δημήτριος, Νικόλαος, Παναγιώτης, Βασίλης, Χρήστος, Αθανάσιος, Μιχάλης κρατάνε ακόμη την δεκάδα στα αγόρια.

Στη Γερμανία το όνομα Μοχάμεντ βρίσκεται πλέον στην κορυφή των πιο δημοφιλών ονομάτων και αντανακλά τη διευρυνόμενη πολυπολιτισμικότητα και τη συνεχιζόμενη ένταξη των μουσουλμανικών κοινοτήτων στην κοινωνία.

Η άνοδος του ονόματος Μοχάμεντ συνδέεται άμεσα με τη δημογραφική και πολιτισμική μεταβολή που παρατηρείται στη Γερμανία, ιδιαίτερα λόγω της αύξησης των μεταναστών από μουσουλμανικές χώρες.

Η μετανάστευση αυτή ενισχύθηκε κυρίως μετά το 2015, με την άφιξη πολλών προσφύγων και μεταναστών από τη Συρία, το Ιράκ και άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπου το όνομα Μοχάμεντ είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο λόγω της σημασίας του στον ισλαμικό πολιτισμό. Ο προφήτης Μωάμεθ, ο ιδρυτής του Ισλάμ, κατέχει έναν κεντρικό ρόλο στη θρησκεία αυτή και το όνομα χρησιμοποιείται ευρέως από μουσουλμάνους γονείς.

Και πού το… κακό; Αναρωτιέται κανείς αν αυτό είναι πρόβλημα και αν η ανεξιθρησκεία, σχετίζεται με την ισλαμολατρεία της αριστεράς. Προφανώς δεν περίμενε κανείς στις εκδηλώσεις τους να δει κάποιος Κυπριακές σημαίες, αλλά αυτές που με πάθος κραδαίνουν οι εκ ανατολών γείτονες. Τις Παλαιστινιακές. Επιλεκτική ευαισθησία; Είναι προφανές. Και για να δείξουμε το πάθος μας για το δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, πριν πάμε στο ταμείο για την είσπραξη, βάζουμε και μια μαντίλα Παλαιστινιακή.

Θα περίμενε κανείς απ’ τους δικαιωματιστές πως θα κατήγγειλαν όλα αυτά τα καθεστώτα που έχουν υπό διωγμό κάθε τι διαφορετικό και τις γυναίκες, πολίτες β’ κατηγορίας. Πως θα έκαναν μια διαμαρτυρία και γι’ αυτούς τους καταπιεσμένους, τους κολασμένους της γης.

Οι παναθρώπινες ηθικές αξίες, μιας ευνομούμενης Πολιτείας, η ανεκτικότητα, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ισότητα, η ελευθερία, η δημοκρατία μπαίνουν στο περιθώριο, αρκεί να υπάρχει μαντήλα στο κεφάλι.

Οι συντεχνιακές διαμαρτυρίες δεν αλλάζουν τον άδικο κόσμο, απλά τον ανακυκλώνουν. Θα περίμενε κανείς μια διαμαρτυρία για την Αρμίτα Χεραβάντ που κακοποιήθηκε από την αστυνομία ηθών επειδή δεν φορούσε σωστά το χιτζάμπ και τελικά κατέληξε.

Για τη Μάσα Αμίνι από την οποία ξεκίνησε η επανάσταση των μαλλιών και το βίαιο τέλος της.

Για τα παιδιά του Αρτσάχ, τους ναούς που γίνονται τζαμιά, τους νεκρούς που ξέθαβαν οι Αρμένιοι για να πάρουν τα οστά των δικών τους μαζί τους, τον αποχαιρετισμό στα μνήματα και την καταστροφή των τάφων από τους Τουρκοαζέρους.

Τους 300.000 νεκρούς και 3.000.000 εκτοπισμένους μαύρους χριστιανούς στο Σουδάν από τους Άραβες ισλαμιστές κατά τη Γενοκτονία του Νταρφούρ, τις βιασμένες κοπέλες που κατέληξαν στα χαρέμια των ισλαμιστών.

Τους ομήρους από την επίθεση της Χαμάς, τις βιασμένες κοπέλες με τις ματωμένες μήτρες, τα μωρά που κάηκαν στην κούνια τους κι αυτά που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να είναι όμηροι στα χέρια των ισλαμιστών. Τη βιασμένη Σάνι Λουκ, τον αποκεφαλισμό ζωντανού ανθρώπου με τσάπα, το απανθρακωμένο βρέφος στην κούνια του, την αιμορραγία έφηβων κοριτσιών στη γενετήσια περιοχή, τα απανθρακωμένα και φιμωμένα πτώματα ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί. Τους νεκρούς νέους στο φεστιβάλ.

Το Κουρδιστάν, τις πάνω από 1000 αεροπορικές επιδρομές τις Τουρκίας στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ μόνο το 2023. Τα 17 σκοτωμένα παιδιά στον βομβαρδισμό του Ουλουντέρε-Σίρνακ.

Το Χαλέπι, την Ιντλίμπ, το Άσος, τη Μετίνα, τη Γκάρα, το Καντίλ, τις τουρκικές επιδρομές στη γη των Κούρδων.

Ας θυμηθούμε τους Έλληνες της βορείου Ηπείρου και τη μάνα του Κατσίφα πάνω από το φέρετρο. Τα γκρεμισμένα απαλλοτριωμένα σπίτια ακόμα και απαλλοτριωμένες εκκλησίες. Τη φυλάκιση Μπελέρη και Κοκαβέση. Τις καταπατήσεις γης από την αλβανική μαφία.

Τη Γενοκτονία των Γιεζίντι από τον ISIS με τις 10.000 αγνοούμενες σκλάβες του σεξ, με τους 50.000 νεκρούς Γιεζίντι.

Τις εκτοπίσεις και την τρομοκρατία ενάντια στους Αλαουίτες της Συρίας σήμερα.

Ας θυμηθούμε την κατεχόμενη Κύπρο, τα Βαρώσια, την Πύλα, την Αμμόχωστο, τις ξαπλώστρες στην παραλία, τις κατεδαφίσεις που γίνονται σήμερα. Τις οικογένειες των χιλιάδων αγνοούμενων.

Τι να πρωτοθυμηθούμε… πριν βάλουμε τη μαντήλα και πριν ψάχνουμε να βρούμε αν και στην Ελλάδα μας υπάρχει Γιώργος, Γιάννης και Χρήστος και όχι Μοχάμεντ…