ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η ελληνική Δικαιοσύνη νοσεί σε αρκετά επίπεδα, κυρίως λόγω της τεράστιας αργοπορίας στην έκδοση αποφάσεων, τόσο σε επίπεδο Αστικού, Διοικητικού όσο και Ποινικού Δικαίου. Οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και οι νομοθετικές στρεβλώσεις τόσων χρόνων, που πάσχουν από πρακτική λογική και εμπειρία δικαστηριακής πράξης, έχουν καταστήσει την ελληνική Δικαιοσύνη πάμπολλες φορές, σε έναν φορέα που δεν αποδίδει δίκαιο και κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν εξυπηρετεί τον Έλληνα πολίτη, που δικαίως νιώθει το αίσθημα της αδικίας και της μη απόδοσης δικαίου στην καθημερινότητά του.

Η ατιμωρησία είναι ένα ακόμη φαινόμενο που μαστίζει την ελληνική έννομη τάξη, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που πλημμελήματα ή και κακουργήματα δεν τιμωρούνται καν πρακτικά ή τιμωρούνται με ιδιαίτερα χαμηλές και επιεικείς ποινές, σε σημείο που οι «επαγγελματίες» δράστες και κακοποιοί δεν φοβούνται να δράσουν ανεξέλεγκτα, γιατί γνωρίζουν καλά τις ελάχιστες συνέπειες των παράνομων ενεργειών τους!

Η «Φωνή Λογικής» θα επαναφέρει την τάξη στον κλάδο της Δικαιοσύνης με μία σειρά πρακτικών μέτρων που θα οδηγήσουν στην ταχύτατη επίλυση υποθέσεων, χωρίς περιττές και ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες ευνοούν πάντοτε είτε τον εγκληματία είτε τον θιγόμενο σε μία υπόθεση Αστικού ή και Ποινικού Δικαίου. Καλά και ορθά τα δικαιώματα του κατηγορούμενου ή του εναγόμενου αλλά θα πρέπει και το θύμα ή ο πραγματικός πληττόμενος να δικαιώνεται σύντομα και όχι να μπλέκει σε έναν κυκεώνα αναβολών της δίκης, που τον αφορά και εν τέλει να καθυστερεί τόσο πολύ η απονομή της δικαιοσύνης, ώστε να μιλάμε για ουσιαστική αρνησιδικία.

Η αναστολή εκτέλεσης στα πλημμελήματα, με τις μηδενικές συνέπειες που έχει πρακτικά για τον δράστη ενός ποινικού αδικήματος, έχει καταργήσει κάθε έννοια δικαίου, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι μπορούν να διαπράττουν μικροαδικήματα ή και σοβαρότερα ακόμη πλημμελήματα, χωρίς να έχουν κάποια ουσιαστική συνέπεια, καθώς η χορήγηση αναστολής επί τριετία π.χ. τούς «δίνει το δικαίωμα» να μένουν ατιμώρητοι ενώ έχουν καταδικαστεί. Αυτή η φαινομενική μόνο καταδίκη θα πάψει να υφίσταται, καθώς θα θεσπίσουμε υποχρεωτική κοινωνική εργασία, αντί της αναστολής, ώστε να υποχρεούται ο δράστης κάθε αδικήματος να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο τις υπηρεσίες του, προκειμένου να ανταποδώσει στην κοινωνία με τον ιδρώτα του, το κακό το οποίο προξένησε, διασαλεύοντας την κοινωνική γαλήνη.    

Οι ειδεχθείς εγκληματίες βαρέων ποινικών αδικημάτων θα τιμωρούνται πραγματικά και δεν θα αποφυλακίζονται με χίλιους δύο τρόπους, μέσω της έκτισης ενός μικρού μέρους μόνο της ποινής τους, γιατί οι ποινές θα πρέπει να έχουν το πραγματικό τους αντίκρισμα και όχι πλασματικό, όπως συμβαίνει τώρα. Τα ισόβια θα σημαίνουν ισόβια και όχι 15 ή και λιγότερα έτη, ώστε να νιώθει η κοινωνία αλλά και οι επίδοξοι δράστες, ότι οι νόμοι τηρούνται και δεν ξεφεύγει κανείς από την τσιμπίδα του κράτους προστάτη της δημόσιας τάξης.